3 Şubat 2014 Pazartesi

ELİMDEN ALDIĞIM HAYATIM....


Gözümün ölümü görmediği zamamlarımda sevdiklerimin gözyaşlarının sadece kilo almam için döküldüğünü düşünmem bile hayatımı mahvettiğimin en büyük kanıtıydı...


Bir elma yiyip saatlerce evin içinde yürüdüğüm zamanlarda ise istediğimi yapamadığım çok faaliyet oldu... Arkadaşlarım uzaktan "Şeyma yine yürümeye başladı!" diyorlardı...


Unutamadığım bir anım ise annem,annemin en yakın arkadaşı ve kızları (kardeşlerim) ile birlikte siteden uzak bir sahile gittik. 
Ben yine elmamı yedikten sonra yürümeye başladım...
(Bu arada bikinilerim olmadığı için çocuk bikinisi almam beni rahatsız etmese de kemiklerimi gören annemi çok rahatsız etmişti... 
Zaten bu da son denize girişim oldu...)


 Nerde kalmıştık :)
Tabi yürüyüşüm bittiğinde kıpırdayacak halim bile kalmamıştı... 
Sahilde benim yaşlarımdaki çocuklara o kadar özenmiştim ki... 
Ne zaman gözümü kapatsam gözümün önüne gelirler...


Artık yürüyemeyecek duruma geldiğimde ise ablam 
( benden sadece 1 yaş büyük olmasına rağmen ) 
ışıkları yakmadan
(kimse görmesin onurum kırılmasın diye)  5. kata kadar kucağında taşımıştı...


Annem ise her gece başucumda kalbimi dinliyordu... 
Bir gece aniden kalbimin durma ihtimaline karşı...


Elimden aldığım hayatım, ellerinden aldığım hayatlar oldu biliyorum... 
Geçmişi geri getiremem ama kim bilir geleceğimi yoluna koyabilirim...


Uzun zamandır ilk kez umut ekiyorum kalbime... 
Dedim ya kim bilir belki de birgün herşey yoluna girer...

2 yorum:

  1. Cok gecmis olsun canim ya, neler cekmissin böyle...Allah sifa versin, hicbirimiz vücudumuzu secmiyoruz maalesef ne yapacaksin :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim canım benim. ..
      Çok haklısın ne yapsak da yaptığımız bize kalıyor maalesef. ..

      Sil

Hoşgeldiniz :)
Beni yalnız bırakmayan yorumlarınız için şimdiden çoook teşekkür ederim ♥

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...