OLDUĞU GİBİ KABULLENMEK LAZIM....

Bazen en çok sevdiğin insanlar bile kabullenemez değiştiğini...
Eski halinle kıyaslanıp tekrar öyle olmanı beklerler...
Yılların senden neler alıp götürdüğünü düşünmeden...
(içinizden geçiyodur eminim hiç mi güzel olay yok hayatında diyorsunuz ;var tabi anlık mutluluklarda olmasa hayat çekilmez her halde...)

Canınızdan çok sevdikleriniz için yaşamayı göze alırsınız...
Ya sonra?

Bu kez beklentiler daha da artar eskisi gibi ol! Peki ben eski ben miyim?
Yargılarlar sizi yaptıkları fedakarlıkları tokat gibi çarparlar hergün...
Çünkü sizin başkalarının eleştiri konusu olmanızın ucu onlara gelir ve daha da çok çaba sarfetmenizi isterler...
Ölüm çizgisinden uzaklaştığınız anda yapılan her fedakarlık yüzünüze bir o kadar sert vurulur...

Onların istediği gibi ne eksik ne fazla! Üzüntüleriniz,bıkmışlığınız ve hatta çektikleriniz tamamen onların
acısı olur birden...


 Sanki siz hiç birşey yaşamışsınız gibi... İnsanların canından bir parça olsan dahi yanında olması
 gerektiğini düşündüğü bir insanı taşırmış...
Ve hep yok sayılırmışsın öyle olamadığın için...


Acın acılarıdır ve sen onları üzmekten yormaktan başka birşeye yaramamışsındır...
 Sevgileri tükenmeye başlar ve her tartışmanda o zehir sözler yüreğine ok gibi saplanır...
Gün geçtikçe daha iyi anlarsın sen ne yaşarsan sadece sana kalır...

Şimdi düşünüyorumda beni kabullenmek bu kadar mı zor?
Belki de sevgi bitince tahammülde kalmıyordur...
Ölmemem için bukadar uğraştıktan sonra bunları yaşayacağımı bilsem yaşamak için çabalar mıydım?
Bunları yaşayacağımı bilsem dönüp arkamdan ağlayacak insanları düşünür müydüm?
Amaç sadece yaşamamsa bu kadar acı çektiğimi biliyorlar mı?
 Keşke ölseymişim en azından içinde biriktirdiklerini kusmasalardı, en azından severek ansalardı...

Şimdi tekrar soruyorum olduğun gibi kabullenmek bu kadar mı zor?